Jan denkt hardop

---

 

2011-01-14 -VANGEN LINDA, JE LUNCH!

 

Honden weer.

 

Wat een rot weer de laatste dagen, regen, regen en nog eens regen. Je prijst je gelukkig als je geen hond hebt. Drie keer per dag naar buiten door dit weer is geen pretje, maar het beestje moet wel plassen en poepen. Gelukkig is er een paraplu uitgevonden loop je tenminste een beetje droog als de wind gunstig staat.


De afgelopen week zijn er heel paraplu’s gesneuveld door de wind, loop je daar met een afgeknapte stok vol met rafels en verbogen metaal. Je vraagt je af of ze zo’n ding, niet zo kunnen maken dat ie tegen een stootje kan. Overal zie je liggen vervromfraaid langs de kant van de weg en tussen de bosjes.


De hond zelf past niet onder de paraplu, de stoere viervoeter moet alle weers omstandig heden doorstaan of het nu vriest, regent, sneeuwt, hagelt of stormt. Wat zijn wij eigenlijk watjes, en wat gebeurt er dan….wij worden ziek… hoestend en proestend worden we wakker, soms badend in het zweet.


Schat wil jij de hond uitlaten ik voel me zo ellendig. Heb je geluk dat je een relatie hebt anders moet je hoestend en proestend zelf de hond uitlaten drie keer per dag. Je kan er ook voor kiezen om in huis de vuile boel op te ruimen, kan je lekker in je bedje blijven liggen.


Zo kwam ook Linda binnen, hoestend en proestend hing ze haar jas aan de kapstok. Eigenlijk te ziek om naar de kapper te gaan. Remko ontving haar en zei, je lijkt wel een zeehond! Ja zei Linda, dat zeggen ze al heel de week op mijn werk ook. Mijn collega’s knipte visjes uit en begonnen die naar mij te gooien,
VANGEN LINDA, JE LUNCH!